Knabino kaj Muŝo
Nov. 17th, 2013 10:02 pm![[personal profile]](https://www.dreamwidth.org/img/silk/identity/user.png){kind=small}
polenadistoЯ уже писал, что этим летом занятия антэкологией довели меня до сочинения сказок. Выложил я там только самую, что ни на есть первую. А вот - вторая. Тоже летом сочинена, но по разным причинам выкладываю только сейчас. Зато она, кстати, проверена носителями языка.
Pluvo estas interesa estaĵo. Iuj ŝatas ĝin, iuj – malŝatas. Verŝajne, estas ankaŭ uloj, kiuj indiferencas pri ĝi – sed ĉu indas fabeli pri ili?
Foje estis Muŝo, kiu malŝatis pluvon, kiel ĉiuj muŝoj. Por ĝi pluvo estis granda damaĝo, deviganta kaŝi sin inter folioj, ĉar neeblas flugi al floroj por manĝi kaj renkontiĝi kun geamikoj kaj kamaradoj en freŝa aero. Do, oni povas kompreni Muŝon, kiu malĝojis, kiam ekmalvarmiĝis kaj malhelaj nuboj kaŝis la sunon.
Kaj estis foje Knabino, kiu ŝatis pluvon. Ŝi bezonis ĉielan akvon – ĝi plenigis ŝian animon, vivigante ŝin. Verdire, pluvo povas plenigi ĉiujn homojn – sed multaj el ili senkaŭze timas ĝin kaj kaŝiĝas hejmen aŭ sub ombreloj).
Renkontiĝis foje Knabino kaj Muŝo. Hazarde – sed kiaj gravaj aĵoj komenciĝas “hazarde”! Knabino promenadis kampe, forpelita el la hejmo per la kutima gepatra “Nu, promenu, ne sidu hejme dum tiu agrabla vetero!”, kaj penis trovi ion ajn, kio defendos ŝin de la suno. Finfine ŝi sidiĝis sub ega blanka ombrelo de iu planto. Knabino levis okulojn kaj ekvidis Muŝon, kiu ial transmoviĝis sur suba parto de la ombrelo. Ŝi etendis manon kaj ektuŝetis Muŝon per fingro. Surprize, Muŝo ne forflugis.
- Ĉu vi ne timas min?! – demandis Knabino.
- Ne, -respondis Muŝo.
- Tute?
- Tute. Kial devas mi timi vin?
- Nu… Muŝoj kutime timas geknabojn…
- Ne! Ni nur ne volas esti damaĝita per fiaj manoj de kruelaj infanoj. Sed mi sentas, ke vi ne estas kruela, kiel tiuj bruaj geknaboj.
Vere, Knabino ne estis nomebla “brua” – male, ŝi ne ŝatis kriantajn samaĝulojn pli, ol multajn malŝataĵojn. Tiel ili komencis interparoli, knabino kaj muŝo – kaj decidis renkonti ankaŭ morgaŭ sub la sama ombrelo.
Muŝo rakontis al Knabino pri sekretoj de insekta vivo, kaŝitaj de homaj okuloj. La tute alia mondo malfermis sin antaŭ Knabino: en ĝi herboj estas arboj kaj arboj estas montoj, gutoj estas ŝtonoj kaj ĉio havas aliajn kolorojn, ol vidas homoj. Kaj Knabino rakontis pri foraj landoj, kien Muŝo ne povis flugi pro sia malgrandeco.
Sed foje de Okcidento venis malvarma vento, kiu alportis malhelan nubaron. Ekpluvegis. Knabino, tiel sopirinta pluvon, forkuris el la hejmo sub falintajn akvogutojn – kiel ĉiam ili donis al ŝi vivforton. Knabino kuris al la kutima ombrelplanto por disdividi la ĝojon kun Muŝo – sed ne trovis ĝin tie. Kaj neniu insekto estis videbla – do Knabino eĉ ne povis demandi iun, kie estas ŝia duflugila amiko.
Nur post tri tagoj pluvo finiĝis kaj Knabino denove renkontiĝis kun Muŝo. Ĝi estis afliktita - tiam Knabino ekkonis, kiel malbona estas pluvo por muŝoj.
-Aĥ! Kiel bedaŭrinde! Mi ne povas vivi sen pluvo – sed ĝi malsanigas vin, mia amiko…
Tio malĝojigis longatendatan renkonton.
Sekvan tagon ankaŭ estas pluvon – sed Knabino jam ne povas ĝoji pri ĝi, kiel antaŭe.
Tiel ili malĝoje interparolis sekvan matenon. Knabino sidis sur malseka herbo, kaj Muŝo – sur ŝia fingro. Ili parolis pri pluvo, dividanta ilian amikecon.
Subite iu basis desupre: “Ne malĝoju!”
Tio estas granda saĝa skarabo, aperinta depost rando de la ombrelo.
-Vi ja pripensu! Knabino, vi bezonas pluvon. Ankaŭ vi, Muŝo! – sen ĝi floroj malsekus kaj vi – ni! – ne povus trinki vian dolĉan nektaron. Sed ni, insektoj, ekdormas vespere, pli frue ol vi, homoj. Do se pluvos vespere kaj nokte – tio tute ne malhelpos vian amikecon. Eĉ male – Muŝo, estas pli bone, kiam via amiko estas vivplena, ĉu ne?!
Muŝo kaj Knabino konsentis.
- Sed pluvo komenciĝas tiam, kiam ĝi volas…
-Jes, kiam ĝi volas. Do ĉu vi volas peti, ke ĝi komenciĝu vespere?
-Sed kiel?!
-Vi nur penu! Eĉ unu nubeto transdonis vian peton al la pluvo! Ni, insektoj, ne povas peti tiel laŭte, kiel vi, homoj, kaj pluvo ne aŭdos nin. Kaj vi, homoj, ne scias, ke povas paroli kun pluvo!
Apenaŭ kredante, Knabino leviĝis kaj afable petis pluvon komenciĝi nur vespere, kiam muŝoj jam dormas.
Neniun sonon aŭdis ŝi responde…
Sed post tiam pluvo, se komenciĝis, komenciĝis vespere. Kaj Knabino ĉiutage dematene ludis kun ŝia insekta amiko. Kaj vespere ŝi dancis sub la vivfortigantaj strioj de la ĉiela akvo.
Pluvo estas interesa estaĵo. Iuj ŝatas ĝin, iuj – malŝatas. Verŝajne, estas ankaŭ uloj, kiuj indiferencas pri ĝi – sed ĉu indas fabeli pri ili?
Foje estis Muŝo, kiu malŝatis pluvon, kiel ĉiuj muŝoj. Por ĝi pluvo estis granda damaĝo, deviganta kaŝi sin inter folioj, ĉar neeblas flugi al floroj por manĝi kaj renkontiĝi kun geamikoj kaj kamaradoj en freŝa aero. Do, oni povas kompreni Muŝon, kiu malĝojis, kiam ekmalvarmiĝis kaj malhelaj nuboj kaŝis la sunon.
Kaj estis foje Knabino, kiu ŝatis pluvon. Ŝi bezonis ĉielan akvon – ĝi plenigis ŝian animon, vivigante ŝin. Verdire, pluvo povas plenigi ĉiujn homojn – sed multaj el ili senkaŭze timas ĝin kaj kaŝiĝas hejmen aŭ sub ombreloj).
Renkontiĝis foje Knabino kaj Muŝo. Hazarde – sed kiaj gravaj aĵoj komenciĝas “hazarde”! Knabino promenadis kampe, forpelita el la hejmo per la kutima gepatra “Nu, promenu, ne sidu hejme dum tiu agrabla vetero!”, kaj penis trovi ion ajn, kio defendos ŝin de la suno. Finfine ŝi sidiĝis sub ega blanka ombrelo de iu planto. Knabino levis okulojn kaj ekvidis Muŝon, kiu ial transmoviĝis sur suba parto de la ombrelo. Ŝi etendis manon kaj ektuŝetis Muŝon per fingro. Surprize, Muŝo ne forflugis.
- Ĉu vi ne timas min?! – demandis Knabino.
- Ne, -respondis Muŝo.
- Tute?
- Tute. Kial devas mi timi vin?
- Nu… Muŝoj kutime timas geknabojn…
- Ne! Ni nur ne volas esti damaĝita per fiaj manoj de kruelaj infanoj. Sed mi sentas, ke vi ne estas kruela, kiel tiuj bruaj geknaboj.
Vere, Knabino ne estis nomebla “brua” – male, ŝi ne ŝatis kriantajn samaĝulojn pli, ol multajn malŝataĵojn. Tiel ili komencis interparoli, knabino kaj muŝo – kaj decidis renkonti ankaŭ morgaŭ sub la sama ombrelo.
Muŝo rakontis al Knabino pri sekretoj de insekta vivo, kaŝitaj de homaj okuloj. La tute alia mondo malfermis sin antaŭ Knabino: en ĝi herboj estas arboj kaj arboj estas montoj, gutoj estas ŝtonoj kaj ĉio havas aliajn kolorojn, ol vidas homoj. Kaj Knabino rakontis pri foraj landoj, kien Muŝo ne povis flugi pro sia malgrandeco.
Sed foje de Okcidento venis malvarma vento, kiu alportis malhelan nubaron. Ekpluvegis. Knabino, tiel sopirinta pluvon, forkuris el la hejmo sub falintajn akvogutojn – kiel ĉiam ili donis al ŝi vivforton. Knabino kuris al la kutima ombrelplanto por disdividi la ĝojon kun Muŝo – sed ne trovis ĝin tie. Kaj neniu insekto estis videbla – do Knabino eĉ ne povis demandi iun, kie estas ŝia duflugila amiko.
Nur post tri tagoj pluvo finiĝis kaj Knabino denove renkontiĝis kun Muŝo. Ĝi estis afliktita - tiam Knabino ekkonis, kiel malbona estas pluvo por muŝoj.
-Aĥ! Kiel bedaŭrinde! Mi ne povas vivi sen pluvo – sed ĝi malsanigas vin, mia amiko…
Tio malĝojigis longatendatan renkonton.
Sekvan tagon ankaŭ estas pluvon – sed Knabino jam ne povas ĝoji pri ĝi, kiel antaŭe.
Tiel ili malĝoje interparolis sekvan matenon. Knabino sidis sur malseka herbo, kaj Muŝo – sur ŝia fingro. Ili parolis pri pluvo, dividanta ilian amikecon.
Subite iu basis desupre: “Ne malĝoju!”
Tio estas granda saĝa skarabo, aperinta depost rando de la ombrelo.
-Vi ja pripensu! Knabino, vi bezonas pluvon. Ankaŭ vi, Muŝo! – sen ĝi floroj malsekus kaj vi – ni! – ne povus trinki vian dolĉan nektaron. Sed ni, insektoj, ekdormas vespere, pli frue ol vi, homoj. Do se pluvos vespere kaj nokte – tio tute ne malhelpos vian amikecon. Eĉ male – Muŝo, estas pli bone, kiam via amiko estas vivplena, ĉu ne?!
Muŝo kaj Knabino konsentis.
- Sed pluvo komenciĝas tiam, kiam ĝi volas…
-Jes, kiam ĝi volas. Do ĉu vi volas peti, ke ĝi komenciĝu vespere?
-Sed kiel?!
-Vi nur penu! Eĉ unu nubeto transdonis vian peton al la pluvo! Ni, insektoj, ne povas peti tiel laŭte, kiel vi, homoj, kaj pluvo ne aŭdos nin. Kaj vi, homoj, ne scias, ke povas paroli kun pluvo!
Apenaŭ kredante, Knabino leviĝis kaj afable petis pluvon komenciĝi nur vespere, kiam muŝoj jam dormas.
Neniun sonon aŭdis ŝi responde…
Sed post tiam pluvo, se komenciĝis, komenciĝis vespere. Kaj Knabino ĉiutage dematene ludis kun ŝia insekta amiko. Kaj vespere ŝi dancis sub la vivfortigantaj strioj de la ĉiela akvo.
![[identity profile]](https://www.dreamwidth.org/img/silk/identity/openid.png){kind=small}
Bonege, sed
Date: 2013-11-18 01:59 am (UTC)"Ne sidu HEJME" La akuzativo estas superflua
Re: Bonege, sed
Date: 2013-11-18 04:21 am (UTC)no subject
Date: 2013-11-18 03:09 am (UTC)no subject
Date: 2013-11-18 04:22 am (UTC)Читал не так давно статью про особенности языка у них, кстати - там интересные наблюдения есть. Попробую пост накатать.
no subject
Date: 2013-11-18 05:06 am (UTC)http://www.youtube.com/watch?v=oFqP1MfHd6E
а сюжет сказки прикольный! как раз под погоду последних дней!
no subject
Date: 2013-11-18 05:10 am (UTC)Она, вообще-то, под погоду этого лета - там часто бывало, что дождь только вечером шел и сбор материала не страдал.
no subject
Date: 2013-11-18 05:20 am (UTC)Летом мы с тобой были на расстоянии около 600 км: значит погода совсем разной могла быть! Правда, если честно, у меня во время полевого сезона работа в поле - это одно пространственно-временное измерение, а дом (стемнело или не погодится) - совсем другое!:)
no subject
Date: 2013-11-18 06:38 am (UTC)no subject
Date: 2013-11-18 10:26 am (UTC)